Ailemizin Yeni Üyeleri

 

Herkese merhabalar arkadaşlar. Bu günkü yazımda sizlere kedilerimizden bahsetmek istiyorum. 9 Mayıs günü hayatımızda çok güzel bir değişiklik oldu. Malumunuz o gün Anneler günüydü. Biz üç kardeşte haftalar öncesinden paramızı biriktirmiş, hediyelerimizi almıştık. Sıra hediyeleri vermekteydi. Sabah olunca sırayla annemin yanına gittik ve hediyelerimizi verdik. Annem o kadar mutlu oldu ki anlatamam. Akşam olduğunda kardeşim iftar için ekmeğe gitti. O ekmeğe giderken bizler de her yıl ramazan ayında TRT 1 'de düzenlenen Kuran-ı Güzel Okuma Yarışmasını dinliyorduk. Bir kaç dakika sonra küçük kardeşim Mustafa zile bastı. Bir elinde sıcacık, mis gibi kokular yayan ramazan pidesi, diğer elinde küçük bir kutu içinde 2 tane yavru kedi.

Kardeşim kedileri salona getirdi ve sulu gözlerle  anneme bakarak

-Anne ne olursun bizde kalsınlar, bir çocuk annesinden ayırmış, eve götürmeye çalışmış, annesi kabul etmeyince sokağa atmış dedi.

Tam da o sırada Kuran yarışmasının değerli jürisi Osman Egin Hoca hayvan sevgisinden bahsetmeye başladı. Biz hemen atıldık.

-Anneciğim bak hoca bile hayvan sevgisinden bahsediyor. Bu bir işaret. Evde kalsınlar lütfen.

Annem ilk önce bize daha sonra  o gün hava soğuk olduğu için titreyen 3 haftalık kedilere baktı ve sadece bir gece dedi. Biz çok sevindik. Çünkü kediler çok aç ve bakıma muhtaçtılar. O gece bizim için çok zor geçti arkadaşlar. 

Çünkü yıllardır kedi almak istememize rağmen annem sevmediği ve bakımının zor olduğu gerekçesiyle bir türlü kabul etmemişti. Yani biz hayatımızda hiçbir kediye bakmamıştık, bu nedenle çok acemiydik. Ne yapabiliriz diye düşünürken babam veteriner bir arkadaşını arayıp bilgi alabileceğimizi söyledi. Hemen aradık. Veteriner bize sütü enjektör veya biberonla verebileceğimizi söyledi. Ben hemen nöbetçi eczaneye koşarak enjektör ve biberon aldım. Eve geldiğimde titremeleri geçmiş, biraz daha sakinleşmişlerdi. Veterinerin anlattığı şekilde vermeye çalıştık ancak bir türlü yemediler. Ne yaptıksa olmadı, zorla verdiğimiz bir kaç damlanın dışında süt içmeyerek o geceyi aç geçirdiler. Sabah olduğunda doğruca veterinere gittik. Hastalığı var mı yok mu? diye bilgi aldık.

 Sonraki birkaç gün onlar için çok güzel geçti. Yemek yemeğe alıştılar. Ancak dördüncü günde bizim için oldukça üzücü bir olay meydana geldi. İnternetten okuduğum bazı yazılarda yavru kedilere laktozsuz süt verilmesi gerektiği yazıyordu. Bende hemen gidip aldım. O gün laktozsuz süt verdik. Bir tanesi (adını daha sonra karamel koyduk) hastalandı. Elimizde baygın bir şekilde yatıyordu. Göz bebekleri hareket etmiyor, nefes alıp verirken hırıltılar çıkartıyordu. Saat gece dokuz sularında telefonla Siirt’teki bir veteriner kliniğini aradık. Klinik kapalı olduğu halde bizim için açtı ve muayene etti. Birkaç iğneden sonra umut yok. Dua edin dedi. Ben şahsen uzun zamandır herhangi bir konuda o kadar üzüldüğümü hatırlamıyorum. Çünkü durumu gerçekten çok kötüydü. Ama eve geldiğimizde yavaş yavaş toparlanmaya başladı. Ertesi sabah eski sağlığına kavuşmuştu. Onu sağlıklı bir halde gördüğüm anki mutluluğumu tarif edemem arkadaşlar. Ailedeki herkes çok sevinmişti. İlerleyen günlerde minik misafirlerimizin birinin adını Kaymak diğerinin adını Karamel koyduk. İki “Tanrı misafiri ”kısa zamanda ailemizin birer üyesi haline gelmişti. İlk zamanlar kedilere yaklaşmaktan korkan annem bile onları kendi bebeği gibi sevmeye başlamıştı.

Şimdi beşinci haftadalar. Onlara tuvalet eğitimini vermeye çalışıyoruz. Arada sırada ufak kaçamaklar yapsalar da öğrendiler diyebilirim. Sizlere de evlerinize kedi almayı canı gönülden tavsiye ederim. Kedi bakımı ile ilgili bir yazı da ileride gelecek. Kendinize çok iyi bakın…